آخرین مطالب
امکانات وب
در آنزمان مردان در همه روستاها به جز کار کشاورزی و کارگری شغل دیگری نداشتند و عمده کار کشاورزی در روستاها نیز بیشتر در فصل بهار و تابستان بود و در اواخر فصل پائیز و فصل زمستان به خصوص آنانکه از خودشان ملک زراعی نداشتند بی کار می شدند و چون هزینه معیشت زندگی برایشان قابل اهمیت بود لذا نمی توانستند بیکار بمانند.بنابراین عده ای تصمیم می گرفتند برای کار به شهرهای بزرگ از جمله تهران روی آورند.ابتدا به طور موقت در همان اواخر پائیز و زمستان به تهران می آمدند و در شب عید نوروز و با شروع فصل بهار که کار کشاورزی دوباره رونق میگرفت دوباره به چنار بر میگشتند،حال اینان در آنزمان با چه مشکلاتی می آمدند و بر می گشتتد,چه مدت در راه بودند،پیاده می آمدند یاسواره،شب ها را در کجا بیتوته می کردند،چه حوادث و اتفاقاتی ممکن بود در این راه جانشان را تهدید كند،بماند.تازه وقتی به تهران می رسیدند باید همان کار کارگری و کشاورزی را در باغ ها انجام دهند،
همانگونه که در بخش قبلی اشاره کردم ظاهرا برادران خاکباز اولین کسانی بودند که به تهران آمدند و اینان بودند که زمینه مهاجرت سایرین هم ولایتی ها را فراهم ساختند،پس بنابراین اینان که برای کار به تهران می آمدند با آشنائی آن دو برادر می آمدند و اکثرا در همان باغی که در محدوده اکبر آباد بود مشغول کار می شدند و شب ها نیز در همان باغ به سر می بردند تا بتوانند از دستمزدی که روزانه می گیرند پس انداز بیشتری داشته باشند،اینان چندسالی به طور موقت می آمدند و بر می گشتند تا اینکه عده ای تصمیم می گیرند برای همیشه در تهران به مانند و وارد ادارات دولتی شوند.در آنزمان در همین خیابان سینا و همین مکان فعلی هنرستان فنی حدید,بیمارستانی به نام بیمارستان دکتر نوربخش بود که ازبیماران روانی نگهداری میکرد.عده ای از چناریها در همین بیمارستان مشغول به کارشدند.من کاملا به خاطر دارم که تا اوایل دهه۱۳۴۰هنوز آن بیمارستان در همین مکان بود و بعد ها با ساخت بیمارستان روانی رازی در ورامین این بیمارستان به آنجا منتقل گردید و تعداد زیادی از چناریها در بیمارستان امین آباد کار کردند و از همان جا باز نشسته شدند،و عده ای نیز در اداره دخانیات آنزمان مشغول به کار شدند،بنابراین کلیه چناریهائی که آنزمان به تهران آمدند متاسفانه محدوده اکبر آباد و هفت چنار را برای سکونت بر گزیدند،در حالی که اگر آنان از ابتدا یکی از مناطق شمال شهر تهران را برای زندگی انتخاب می کردند شاید امروز همه چناریها شمال شهرنشین بودند و شاید همین شرکت تعاونی امروز شما مثلا سرپل تجریش بود.بڱذریم،در آنزمان هنوز باغ های زیادی در تهران وجود داشت از جمله در همین محدوده باغ شازده،باغ اعتماد،باغ زعیم ،که باغ زعیم حدودا ده,پانزده سال قبل به منازل مسکونی تبدیل شد،در اواخر دهه۱۳۳۰هنوز همین خیابان حسام الدین فاقد آب لوله کشی بود و آب مصرفی ساکنین این منطقه با آب قنات بود،قناتی به نام آب بیرونک از شمال شهر به این منطقه می آمد.روزها در باغ ها مورد بهره برداری قرار میگرفت و شب ها هر شب نوبت یک محل بود،ساکنین جوی های خیابان راتمیز میکردند و به نوبت آب انبار و حوض خانه هایشان را پر می کردند و تا یک هفته باید آب ذخیره داشته باشند تا مجددا نوبت آب محل شود.من کاملا به خاطردارم انتهای خیابان حسام السلطنه و اطراف امام زاده عبدالله همه زمین ها زیرکشت سبزیجات و یونجه بود و خیابان سی متری جی و پادگان جی باغ بزرگی بود که در دهه۱۳۴۰هنوز در اجاره مرحوم آقاجان داودی بود،به هرحال عده ای از چناریها در همین محدوده هفت چنارخانه ساختند و یا اجاره نشین شدند،عده ای دیگر نیز بعداز خرد شدن باغ برادران خاکباز از ملک همان باغ قطعه زمینی خریدند و در همان جا خانه ساختتد،کسانیکه از باغ اکبر آباد زمین گرفتند و در آنجا خانه ساختند.مرحوم حسین باقری.پدر مرحومه صغری خانم زن آخلیل رجامند،که به حسین آخوند معروف بود،مرحوم حاج محمد رحمانی،مرحوم عبدالعلی رستگار که خانه اش درست جنب مسجد رحمانی بود و هم اکنون ملک خانه عبدالعلی به مسجد رحمانی فروخته شده،مرحوم حسن رجائی فرزند مش رضا،مرحوم حاج ابراهیم باقری،مرحوم میرزمندلی کنعانی،مرحوم حسن کنعانی،و از جمله مرتضی خاکباز،و هر سه دختران خاکباز که در ملک پدریشان ابتدا خانه ساختند،و بدین صورت کم کم به جماعت مهاجرین افزوده شد،،،
همانگونه که در بخش قبلی اشاره کردم ظاهرا برادران خاکباز اولین کسانی بودند که به تهران آمدند و اینان بودند که زمینه مهاجرت سایرین هم ولایتی ها را فراهم ساختند،پس بنابراین اینان که برای کار به تهران می آمدند با آشنائی آن دو برادر می آمدند و اکثرا در همان باغی که در محدوده اکبر آباد بود مشغول کار می شدند و شب ها نیز در همان باغ به سر می بردند تا بتوانند از دستمزدی که روزانه می گیرند پس انداز بیشتری داشته باشند،اینان چندسالی به طور موقت می آمدند و بر می گشتند تا اینکه عده ای تصمیم می گیرند برای همیشه در تهران به مانند و وارد ادارات دولتی شوند.در آنزمان در همین خیابان سینا و همین مکان فعلی هنرستان فنی حدید,بیمارستانی به نام بیمارستان دکتر نوربخش بود که ازبیماران روانی نگهداری میکرد.عده ای از چناریها در همین بیمارستان مشغول به کارشدند.من کاملا به خاطر دارم که تا اوایل دهه۱۳۴۰هنوز آن بیمارستان در همین مکان بود و بعد ها با ساخت بیمارستان روانی رازی در ورامین این بیمارستان به آنجا منتقل گردید و تعداد زیادی از چناریها در بیمارستان امین آباد کار کردند و از همان جا باز نشسته شدند،و عده ای نیز در اداره دخانیات آنزمان مشغول به کار شدند،بنابراین کلیه چناریهائی که آنزمان به تهران آمدند متاسفانه محدوده اکبر آباد و هفت چنار را برای سکونت بر گزیدند،در حالی که اگر آنان از ابتدا یکی از مناطق شمال شهر تهران را برای زندگی انتخاب می کردند شاید امروز همه چناریها شمال شهرنشین بودند و شاید همین شرکت تعاونی امروز شما مثلا سرپل تجریش بود.بڱذریم،در آنزمان هنوز باغ های زیادی در تهران وجود داشت از جمله در همین محدوده باغ شازده،باغ اعتماد،باغ زعیم ،که باغ زعیم حدودا ده,پانزده سال قبل به منازل مسکونی تبدیل شد،در اواخر دهه۱۳۳۰هنوز همین خیابان حسام الدین فاقد آب لوله کشی بود و آب مصرفی ساکنین این منطقه با آب قنات بود،قناتی به نام آب بیرونک از شمال شهر به این منطقه می آمد.روزها در باغ ها مورد بهره برداری قرار میگرفت و شب ها هر شب نوبت یک محل بود،ساکنین جوی های خیابان راتمیز میکردند و به نوبت آب انبار و حوض خانه هایشان را پر می کردند و تا یک هفته باید آب ذخیره داشته باشند تا مجددا نوبت آب محل شود.من کاملا به خاطردارم انتهای خیابان حسام السلطنه و اطراف امام زاده عبدالله همه زمین ها زیرکشت سبزیجات و یونجه بود و خیابان سی متری جی و پادگان جی باغ بزرگی بود که در دهه۱۳۴۰هنوز در اجاره مرحوم آقاجان داودی بود،به هرحال عده ای از چناریها در همین محدوده هفت چنارخانه ساختند و یا اجاره نشین شدند،عده ای دیگر نیز بعداز خرد شدن باغ برادران خاکباز از ملک همان باغ قطعه زمینی خریدند و در همان جا خانه ساختتد،کسانیکه از باغ اکبر آباد زمین گرفتند و در آنجا خانه ساختند.مرحوم حسین باقری.پدر مرحومه صغری خانم زن آخلیل رجامند،که به حسین آخوند معروف بود،مرحوم حاج محمد رحمانی،مرحوم عبدالعلی رستگار که خانه اش درست جنب مسجد رحمانی بود و هم اکنون ملک خانه عبدالعلی به مسجد رحمانی فروخته شده،مرحوم حسن رجائی فرزند مش رضا،مرحوم حاج ابراهیم باقری،مرحوم میرزمندلی کنعانی،مرحوم حسن کنعانی،و از جمله مرتضی خاکباز،و هر سه دختران خاکباز که در ملک پدریشان ابتدا خانه ساختند،و بدین صورت کم کم به جماعت مهاجرین افزوده شد،،،
خوب بعد از اینکه تهران را برای سکونت انتخاب کردند آنهائی که زن و فرزندانشان در چنار بود بعد از آنکه جا و مکانی برای خود مهیا کردند زن و بچه های خود را به تهران آوردند و آنان که مجرد بودند یا از همین تهران زن گرفتند یا رفتند از همان چنار زن گرفتند و به تهران آوردند و بدین صورت سال به سال به جمعیت چناریها افزوده شد .
+ نوشته شده در ۱۳۹۶/۱۰/۰۵ساعت 12:37 توسط غلامحسین داودی |
شرکت تعاونی در دهه 1360 الی 1370...ما را در سایت شرکت تعاونی در دهه 1360 الی 1370 دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : abade1345 بازدید : 185